Etiket

ebeveynkoçu

Browsing

” Kendinizi anlatın.” desem neler derdiniz?  Hangi sıfatlar gelirdi aklınıza ? Buna bir bakın olur mu? En iyisi yazın. Sonra biraz daha derinleşin burada. Bunları kim söyledi size? İlk kimden duydunuz böyle biri olduğunuzu? Etiketlerinize bakın. Kaç yaşındaydınız ve ilk kez kim söyledi bunu ve hiç değişme payı bırakmadan – ki belki de öyle değildiniz – bugüne taşıdınız? 

Ya esneseyebilseydiniz? Kutupluluk üzerinden gideceksek , bugün dağınıkken, yarın düzenli olmayı seçebilme hakkınız olduğunu bilseydiniz? Bugün neşeliyken, yarın hüzünlü olmaya hakkınız olduğunu da? Dün tembelken, bugün çalışkan olma hakkınız olduğunu da? Kaç kez tembel dediler ve “evet ebeveynlerim haksız olamazlar, o zaman öyleyim” dediniz ve bugün ve her gün bunu ispatlamaya çalışıyorsunuz? Ya da sırf öyle demesinler diye olmadığınız biriymiş gibi davranıyorsunuz? Bu siz değilsiniz. Bu size söylenenler. Etiketleriniz. Ya da belki öylesiniz. Ama bunu kötü kıldınız ya da iyi. Ancak böyle kabul edildiğinize ve sevildiğinize inandınız.

Önce kendi etiketlerinizi farkederseniz, sonra bunu çocuğunuzda çok daha rahat farkedebilirsiniz.

“Ne düşünüyorum çocuğum hakkında? ” Yüzüne söylemekten bahsetmiyorum. Sizin bildiğiniz ama onun bilmediğini düşündüğünüz ya da bildiğini bildiğiniz etiketleri neler? Zor, kolay, başarılı, dağınık, tembel, akıllı, uyumsuz, kıskanç, cimri, patavatsız, düzenli…. 

Bunları şimdi bıraksaydınız ve onu her gün yeniden tanımayı seçseydiniz? Çocukları bilirsiniz, bir şeyi milyon kez inceleyebilir, farklı bir yönünü keşfedebilirler. Siz de onlara öyle yaklaşsaydınız? ” Acaba bugünü nasıl biriyle geçireceğim?  Bir sonraki gün yine aynı kişi olabilir. “Peki ben bu hali etiketlemeyi bıraksaydım? ” Belki bu ona hediyedir, bilemezsiniz, bilemeyeceksiniz. Ama ona tüm kalbinizi açarsanız görebilirsiniz. 

Olduğu hali tanımsızca kabul etmek. Bütünüyle böyle bakabilseydiniz?  Belki ilerisi için ona yardım ettiğinizi düşünüyorsunuz… Kendi hayatınızın bile ilerisini bilemediğiniz gibi, onun hayatının nasıl devam edeceğini bilemezsiniz değil mi ? Tüm bunlar sizin yargılarınız. 

Çocuğunun ihtiyaçlarına duyarlı ve onları önemseyen, sağlıklı ebeveynler için bu sözlerim:  niyetinizin iyi olduğunu anlıyorum, tahmin ediyorum, duyuyorum. Tanımsızlığın, milyonlarca tanım içinde ve öğrendiklerimiz düzleminde kolay olamayabileceğini de anlıyorum, yaşıyorum da. Ama deneyebilirsiniz. Olanlara siz bile inanamayacaksınız. Bu size şöyle geliyorsa yanılıyorsunuz ” Ay ben şimdi demezsem, düşünmezsem değişecek ve tam istediğim gibi biri mi olacak? ” :)) Hayır, o kendi olacak, şu an ki gibi ya da değil bilmiyorum , bildiğim, kabule geçtiğinizde tanımı bırakıp, siz onun kendi olmasına aşık olacaksınız. Ve ona bu alanı açtığınız için kendinizle gurur duyacaksınız…

Tam bunu yazarken şu da canlandı , ” e bırakayım o zaman tembel kalsın, bakalım n’olcak? ” Burada nasıl alıp kabul edemediğinizi ve tembeli hala nasıl kötü kıldığınızı farkedin. Alıp kabul edemediğinizi. Böyle çok da içinize sinmediğini. “Etraf ne der?” e takıldığınızı. Onun geleceğinden kaygılandığınızı. Tüm bunlar hep sizin konunuz, onun değil. O bunlarla ilgilenmiyor. O, bu… Ya da o siz sadece öyle etiketlediğiniz için öyle. Ya tembellik kötü değilse? Ya sizin bakış açınıza göre tembelse? Ya da tembellik hediyeyse? Bilemezsiniz. Bilemeyeceksiniz. Ama ona tüm kalbinizi açarsanız görebilirsiniz.  ( Girişimcilik yolculuklarının bazılarında tembelliğin hediyelerini okudunuz mu hiç? :))  Okuyun:) )

Şimdi tüm bunları okurken neler hissettiniz, neler düşündünüz? Hangi anılar canlandı zihninizde? Dönüştürmeye gönüllü olanlar için gelsin prosesler:

Tanımsızlığa gönüllü olsaydınız gerçek, bu neyi ortaya çıkarırdı? Kendinizi, çocuğunuzu ve dünyanızı tüm etiketlerden kurtarsaydınız acaba hayatınız neye benzerdi?

‘Başarıya yüklediğim tüm anlamları, tembelliğe, çalışkanlığa, başarısızlığa, uyumluluğa ve uyumsuzluğa, düzene ve dağınıklığa ( siz kendi tekrarlarınızı da ekleyin buraya, ne düşünüyorsanız çocuğunuz hakkında bütün sıfatları ekleyin ) yüklediğim bütün tanımlamaları iptal ediyorum.’

Çalışkanlığı, zenginliği, uyumu, düzeni, başarıyı, kariyeri nerede hayati, gerçek ve değerli kıldınız?

Sanmayın ki sadece olumsuz kelimeler katılık yaratıyor. Sürekli başarıyı pohpohladığınız yerde de katılık yaratıyorsunuz. Başarısız olma ihtimalinin olduğu hiç bir işe başlayamama, başarmak zorunda çabası onun etiketinin yükleri olabiliyor. ” Yani ne diyelim çocuğumuza? ” diye bir soru geçiyorsa aklınızdan, bir şey deme ihtiyacınıza bakabilirsiniz. Etiket olmadan konuşabilir misiniz, kabul edebilir misiniz veya destek olabilir misiniz ?  Emeğini, yaşamını, var olma halini onaylayabilir misiniz?

Sırf sizin gibi olsun diye ya da sizin gibi olmasın diye çabaladığınız, yaralarınızı onun üzerinden şifalandırmayı ( bilerek ya da bilmeyerek ) seçtiğiniz her yeri yıkıp yaratımını iptal edelim mi?

Çocuğunuz hakkında hiç bir fikriniz olmasaydı? Her gece bütün tanımlarınızı iptal ederek uyusaydınız ve yarın onun hakkında hiç bir düşünce sizi ve onu hapsetmeseydi? Acaba bu nasıl olurdu? Buna izin vermeyen her yeri yıkıp yaratımını iptal edelim mi? 

Ne olmasından korkuyorsunuz? En kötü ne olmasından? Bu korkuyla daha önce kendi hayatınızda karşılaşmış mıydınız? Bu, kendinizle ilgili olabilir mi? Onun kendi olmasına izin vermediğiniz, denemesine, yanılmasına izin vermediğiniz, doğrularınızı hayati gerçek ve değerli yaptığınız, yanlış dediklerinizin de hayata dahil olduğunu alıp kabul etmediğiniz her yeri yıkıp yaratımını iptal edelim mi?

Ebeveyn= ? tek kelime ne demek? Düşünün. Aksın. Ebeveyn olmaya yüklediğiniz tüm anlamları yıkıp yaratımını iptal edelim mi? O bir birey. O sizden ayrı bir birey. Sizin istediğiniz gibi olmak zorunda değil. O kendi yolunu deneyimliyor. Buna gerçekten izin verebilir misiniz? Buna gönüllü olabilmek için hangi enerji, alan, bilinç ve seçim olabilirsiniz? Sadece gönüllü olun. 

Onu her haliyle sarabilir misiniz? ” Atsan atılmaz, satsan satılmaz. ” reddedişinden değil, tam kabulden. O ne olmayı seçerse, bunu onun dünyasından tanımayı seçer misiniz? Onu, ondan dinlemeyi ve ona her gün başka biri olabileceğini ve her ne olursa olsun seveceğinizi söylemeyi seçer misiniz? Ya bu sarmalanma hali onun hayatına şifaysa? Etiketsizliği onun dünyasına hediye olacaksa? 

Ebeveyn olmakla ilgili kendi üzerinize fazladan yükler aldıysanız bu zamana kadar, hepsini bırakmaya gönüllü olur musunuz? Onu ve kendinizi özgür bırakmaya? Yakanızdan düşmeye yani:) Buna gönüllü olmanıza izin vermeyen her yeri yıkıp yaratımını iptal edelim mi? 

Geçmiş, gelecekten çıkıp onunla anlarınızın tadını çıkarmayı her an biraz daha fazla seçseydiniz, anılar biriktirmeyi, planlar yapmayı, hayaller kurmayı seçseydiniz, belki uzun süredir birlikte yapmadığınız ama sevdiğiniz bir şeyi yapmayı seçseydiniz ya da sadece sarılmayı, sizin için neyse o , bu ne yaratırdı ? Bunun hediyeleri neler olurdu? İlişkiniz neye benzerdi?  Ona eşlik ettiğiniz her anın değerini yok eden bütün girdapları, otomatik cevaplama sistemlerini, blokajları, tanımları, yeminleri yıkıp yaratımını iptal edelim mi? 

Gerçek , hayallerinizden de öte bir yolculuk yaşamanız için, ilişkinizin dilini sevgiden, kabulden, izinden ve özenden yana seçmeniz için hangi sonsuz olasılıklar var? Tüm bunları algılamanız, olmanız, bilmeniz ve alıp kabul etmeniz için neler mümkün? Tün bunlara kendinizi açmanız için hangi enerji, alan, bilinç ve seçim olabilirsiniz? ( Bu soruyu sorun ve bırakın, özgür bırakın. Hayatınıza aksın. ) 

Kolaylıkla.

Kızımın yeni yeni, her şeyi denemek için yoğun çaba sarfettiği dönemler. Bardaklar düşüyor, kırılıyor, elindekiler kayıyor. O sırada bi ses geliştiriyoruz kendiliğinden: ” a ooo, kırıldı / Sen iyi misin? / Hadi toplayalım / temizleyelim ne dersin? “
Tüm benzer sahnelerde aynı dili kullanıyoruz. Masal her seferinde bizi izliyor, tepkimizi; hiç değiştirmemeye çalışıyoruz. Sonra ortak dilimiz oluyor, Masal da söylüyor:)
Tam o zamanlarda bir seminere katılıyorum. Özşefkatle ilgili. Christopher Germer şuna benzer bir şey diyor: öz şefkate yaklaştığınızda göreceksiniz. Elinizden bir şey düştüğünde, kırıldığında kendinize ne diyorsunuz? Bu söylemleriniz değişecek, buradan da başlayabilirsiniz / anlayabilirsiniz ( tam hatırlayamıyorum ama anlamı böyle )
” İşte bu. ” diyorum, bilmeden Masal’ın bedenine ne güzel bir ses duyurmuşuz, ileride kendini dövmeyecek böyle sahnelerde. Bi’ gurur geliyor önce, sonra semineri daha fazla dinleyemiyorum.
Çünkü bazı anılar canlanıyor zihnimde. Öyle canlı ki… Çocukluğuma dair, uzun süre yaşadığım…Yanlışlıkla olan tüm dökmelerimde , kırılmalarda, düşmelerde bana bakan bir çift göz hatırlıyorum utandıran, yargılayan, korkutan ve ” cık cık ” yaparak başını çeviren. Dökmeyeyim diye çabalarımı hatırlıyorum sonra. Ne büyük korku… Öyle bir şey ki , o bir çift gözle aramıza mesafeler girdikten sonra da her benzer kazada etrafa bakıp o gözlerdden var mı diye arayan birine dönüşüyorum. Bakan göz bulamadığım zamanlarda da hala öyle tedirgin, kaygılı. Hiç değişmiyor. Utanıyorum.
…O gece o seminerden sonra bana bir şey oluyor, çok güzel bir şey oluyor hem de. Sadece Masal’a değil, kendime de aynı sesi duyurmayı seçiyorum : ” a ooo düştü, olsun toparlarız, temizleriz. Sen iyisin ya, önemli olan bu. “
İnanamıyorum.
Diyebiliyorum…

Bana bakan bir çift göz var yine hep yanımda; o boncuk boncuk bir çift göz benim çocukluğumu da benimle birlikte sarıp sarmalıyor, her geçen gün daha da.” Düştüüü” diyor, gülümsüyor. O gülümsüyor ya, çocukluğum gülüyor. Utancı, kaygıyı, korkuyu yere bırakıyor. Şifalanıyor.
Canım miniğim. Canım… Bana neler ediyor bilmiyor.

 

Yakın zamanda bir arkadaşım, çocuğunun iştahsızlığından bahsetti ve önerimi sordu.
Çocuk doktoru değilim, bu konuda bir uzmanlığım da yok. Benin dilim her bireyi, kendi dünyasından tanımaya, anlamaya çalışmak o kadar.
Biz güzel güzel anne-anne sohbetine başladık. Fakat bir yerden sonra başka bir şeyler açığa çıkmaya başladı. En iyi bildiğim ve yaptığım şeylerden biri koçluksa, bir kaç soruyla konunun tam olarak ne olduğuna bakmanın tam zamanıydı sanki.
Doktoru sağlıklı olduğunu söylüyor, anne sağlıklı olduğunu görüyor. Devam ettikçe konuşma, ne çok şeyi sevdiğini ve yediğini bile farkediyor anne hatta:))
Ve sonunda esas yere ulaştık. Konu şuydu; Çocuğu zayıftı ve yakınındaki bir kaç kişi çocuğunun kilosundan memnun değildi.
” Bi’ beğendiremedim kilosunu…”
Dışarıda görünen zorlanmanın içeride karşılığı başka, bambaşka.
Konu çocuk değil, konu iştah da değil.
İspat çabalarımız ( iyi anne, başarılı anne… ) , kabul görme – onaylanma ihtiyaçlarımız – öğrenilmiş anne şekilleri, idealize edilmiş çocuk şekilleri veya kendi çocukluğumuz… Herkeste karşılığı farklı.
Konu, eleştirilmek de değil. Yoldan geçen bile eleştiriyor ebeveyni canı isterse. Önemli olan bu eleştiridr bana ne oluyor? Ne yapıyorum? Ne hissediyorum? Kendimi yanlış, onu doğru mu yapıyorum her seferinde?
Genelde / bazen böyle olur, seans alanlar bilir.
Bir sonuçla gelirsiniz, konuda derinleştikçe, esas konu ve sonuç arasında epey mesafe çıkabilir.
Yeter ki kaynağa erişelim. ” Burada ne oluyor? Görünenin ötesinde ne oluyor? ”
Başka hiç bir şey konuşmaya ve yapmaya gerek kalmayabilir bu noktadan sonra.
İnsan neyi neden yaptığını bi’ farketsin – sonrası öyle hafiflik ki.
Ama insan, bir sonuca takılıp kaldıysa, ardında ne olduğunu göremeyebilir.
Neyi neden yaptığını anlayamayabilir.
Destek almak değerli bu noktada.

Belki sizin de şu an yaşadığınız bir döngü varsa kıramadığınız, acaba burada gerçekten ne oluyor, burada size ne oluyor? Ne hissediyorsunuz ve isteğiniz ne? diye bakabilirsiniz.
Görmek, ifade etmek bazen kolay olmayabilir.
Yeter ki gönüllü olun görmeye.
Belki kendi başınıza, belki destekle çıkın oradan.
Sancıları uzatmamak da bir seçim.
Seçin.
Dilerim.

Şunu belirtmek isterim: Yazıyı annenin iznini alarak paylaştım. İkinci önemli konu, bahsettiğimiz çocuğun yaşı tam da birey olduğunu algıladığı dönem, buralarda yemek seçmek zaten normal – bence hep normal 🙂 Ve son olarak, eğer konuşmanın içeriğinde çocuğa dair bir şey farketseydim, konu çocuk olsaydı gerçekten, o zaman koçluk biter ve gerekli yönlendirme yapardım.

Düşünün ki, 3 kişi oturuyorsunuz. Sohbetin bir bölümünde ya da tamamında diğer 2 kişi sizin hakkınızda konuşuyorlar.
Utandığınız anları, yükledikleri sıfatları , sizin hakkınızdaki bakış açılarını anlatıyorlar birbirlerine ya da biri anlatıyor, diğeri sorup duruyor. Bazılarına filtre koyuyorlar isminizi geçirmeyerek cümle aralarında, bazılarında direkt sizi işaret ederek anlatıyorlar.
Ne hissederdiniz?
O sırada ne yapardınız?
Konuşan iki kişiye karşı tavrınız ne olurdu o sırada ya da sonrasında?
Peki ilişkiniz nasıl olurdu?

Sanırım olan bu.
Çocuklara, belli bir yaşa kadar olan bu.
O öyle, bizim bildiğimiz dilden sohbete dahil olamayınca varlığı o ortamda yok sayılıyor, görünmez oluyor, ne tuhaf değil mi?

O orada.
Siz konuşurken arkadaşınızla, babasıyla/annesiyle , o orada, yanınızda.
Yaramazlıkları, inatları, yormaları, tüketmeleri, huysuzlukları ( bunlar bizim koyduğumuz etiketler, bu ayrı yazı konusu) ya da utanabilecekleri anılar ( sırf komik diye anlatma isteğimiz, bize komik! ) her anlattığınızı duyuyor.

Yoksa anlamıyorlar gibi mi geliyor size de?
Annem bazen soruyor, anlıyor mu şimdi hepsini?:)
Anlıyorlar.
Duyuyorlar.
Görüyorlar
Hissediyorlar.
Sözle anlamasa enerjiyle anlıyorlar, mimiklerimizden anlıyorlar.
Ama anlıyorlar.
Aynı yetişkinler gibi.
Anlıyorlar.
Yetişkinler gibi cevap veremiyorlar sadece.
Ya da verse de susturuluyorlar, susturulmaya çalışılıyorlar.
” Benim hakkımda konuşmayın, izin vermiyorum”
” Burdayım beni göremiyor musunuz?”
” Bu yaptığınız doğru değil, yanımda yapmayın bari. “
” Benim hakkımda gerçekten böyle mi düşünüyorsun? “
” Utandığım, suçlandığım şeyleri burda anlatmaya hakkın var mı, onlar benim özelimdi, iznimi almadın bile. ” diyemiyorlar.
Deselerdi eminim başka olurdu her şey.

Olsun.
Onlar diyemiyor olsa da biz onları gerçekten görmeyi seçebiliriz.
Anlatma isteğimizi öteleyebilir ya da altındaki sebebe bakabiliriz.
Kendi çocukluğumuzda, bizim hakkımızda başkalarıyla konuştuklarında ebeveynlerimiz, ne hissettiğimize bakıp daha kolay buradan çıkabiliriz.
Ve sonra tüm bu olanları onarabiliriz.
İlişkimizi onarabiliriz.
Kolaylıkla olsun.

Koçluğun sevdiğim ve anlamlı olan yeri , süreçte olan tüm değişimi – çünkü bunu alıp kabul etmek de ayrı bir konudur – size yansıtıyor olmasıdır.
Siz farkedemeyebilirsiniz bazen, ama koç başlangıç ve yeni yer arasındaki dönüşümü takip eder ve size sunar.
Enneagram da bana geçen hafta tam olarak bunu yaptı.
Çocukluğumdan, özellikle 20 li yaşlarımdan bugüne olan dönüşümü bana, benim farkettiğim çok daha üstünde bir yerden yansıttı.
Ve daha önce hiç dile gelmeyen şükürler dile geldi sayesinde🙏
Uzun zamandır takipte olduğum bu öğreti için en hayırlı zamanı dilemiştim. ” Artık hazırım” dediğimin, kiminle uyumluysam ondan öğrenmeyi seçmemin üstünden 3 gün geçti ve karşıma çıktı. İyi ki çıktı. Zaten uzun zamandır da takip ediyordum  Özgür Taşkıran’ı, ne iyi geldi ne çok hediye verdi şükürler olsun. 
Sonsuz minnet doluyum nasip edene ve sunana.
Uzmanı varken bana anlatmak düşmez ama bendeki karşılığını yazmak istedim , belki size de yeni, katkı dolu bir kapıyı aralar.
– Neredeydim, şu an neredeyim ve yolculuk nereye konusunda müthiş bir rehber bana göre.
– Kendiniz hakkında tüm tanımlarınızı görüp işte tam buradan tanımsızlığa doğru geçebilirsiniz buradaki farkındalıkla. Nasıl dönüşmek istiyorsanız işte o yöne.
– Korkularınızı, zaaflarınızı, yeteneklerinizi, potansiyelinizi keşfedebilir tüm bunları fırsata çevirebilirsiniz.
– En yakınlarınıza, onların kişilik profillerini rehber alıp destek olabilir ve artık farklı bir pencereden onlara bakabilirsiniz. Bu çok değerli…
– Benim bakış açıma göre en anlamlısı şurası oldu ki; ” Neden böyleyim , neden şöyle yapıyorum , neden böyle davranıyorum, neden böyle düşünüyorum, neden yapamıyorum? ” diye kendinizi dövdüğünüz yerler belki de sizin en değerli parçalarınızdır ve onları sevmeyi öğrenebilirsiniz.
Herşey düşündüğünüzün tersine dönebilir yani:)
Fırsatınız olursa siz de deneyimleyin dilerim.

İçinizde yankısı büyük mü bu cümlenin?
Sizde karşılığı var mı?
En çok kimden duyduğunuzu sormayacağım çünkü 1 kişi olmayabilir, kollektif bilinçte yer alan bir cümle. Bu doğru da olabilir, önemli olan bunu duyduğumuzda nasıl bir bakış açısı yarattık? İhtimal mi, kesinlik mi? İspat mı, olağan mı?

Bu cümle bize hayatın içinde her şeyin olduğu ve her şeyin içinde de tümsekler, noksanlıklar olabileceği bakış açısını yaratıyorsa, konuşma şöyle olur: ” Her şey yolunda, ufak tefek şeyler oluyor ama genel olarak yolunda, hayat işte, hepsi olur ve geçer. “

İzleyin hayatınızı.
Dinleyin içeride anlatılan hikayeyi.
👉 Herşey tam yoluna girerken mutlaka bir konuda problem çıkıyor ve ” heh işte bekliyordum” diyor musunuz?
Bunun bir adım öncesinde;
👉 ” Şimdi bakalım ne çıkacak, imkansız ki böyle sürmesi. Hayat böyle bir şey değil ki. ” diye başlayan cümleler var mı dilinizde?
Ya da;
👉 ” Her şey güzel de şu iş konusunda bir türlü ilerleyemiyorum. “
👉 ” Bir aşktan gülmedi yüzüm, hayatımdaki her şey tamam bi’ o eksik. “
diyor musunuz?
Bu sözü hayatında gerçek kılmaya çalışanlarla konuşma şöyle geçer:
– Şu an bahsettiğin konu dönüşseydi 1 ay sonra hayatın nasıl olurdu, sen nasıl olurdun?
– Ay mis gibi olurdu, çok mutlu olurdum.
– Peki 6 ay sonra?
– Hala iyi olurdum.
– 1 yıl sonraya gider misin?
– Kesin bir şey çıkardı. Yine bir sorunla uğraşıyor olurdum. Rahat durmam çünkü…

Belki konu rahat durmamak değildir de, sadece bu söze güç vermektir. ( Altında problem yaratmak ve çözmek sevdası da yatabilir, aksilikler hep beni bulur bakış açısı da olabilir, bazen hepsi birden de olabilir:) )

Tüm bunları bilerek mi yapıyoruz?
Sanırım asla.
Bu sadece geçmişte duyduğumuz, söyleyeni haklı kıldığımız bakış açısının yarattığı gerçekliğimiz. Başka türlüsünü mümkün kılamıyoruz.
Her şeyin içinde, hayatın içinde bir şeyin eksikliğine odaklanıp, büyütüp delil yaratıyor olabiliriz.
Ve bir kez fark etmeyi, görmeyi seçersek de dönüştürebiliriz.
” Evet ya, neden dört dörtlük olmasın ki… “
Önümüze gelen irili ufaklı olaylara / durumlara ” wooow bu büyük bir problem ” demeden önce bir bakabiliriz.
” Bunu hayata / her şeye dair bakış açım söyletiyor olabilir mi? “

Kolaylıklar❤